30 oktober 2018 – Het novembernummer van Architectural Review gaat over tendensen in de Nederlandse architectuur. Criticus Hans Ibelings staat in zijn artikel Triple Dutch uitvoerig stil bij de ontwikkelingen in het thuisland van de bekende internationaal werkende Starchitecten. Ibelings noemt mij als een van de architecten die zich de laatste jaren manifesteren door zich te richten op de onveranderlijke kern van het vak: het maken van gebouwen. Terecht schrijft hij dat dit geen terugkeer betekent naar iets, maar de voortzetting van een vakmatige onderstroom die nooit is verdwenen. Een voorbeeld is het Piraeus-boek dat in 2017 uitkwam en dat ik samen met 10 collega’s publiceerde. Het zou een ‘vriendenboek’ van ‘essentialisten’ zijn. Moi? Een essentialist? Ik zou er niet op komen.

Treffend is dat het artikel is geïllustreerd met een plaatje van betaalbare woningen die ik 15 jaar geleden realiseerde. Het was een project waar elke cent telde en waar het geld inderdaad gevonden is in de slimme omgang met de bouwkunde.