28 mei 2020 – Hoe kan het dat de wereldberoemde Nederlandse sociale woningbouw in het slop zit? Onder de titel ‘Naar een nieuwe sociale architectuur’ schrijft Bernard Hulsman in NRC Handelsblad over een aangekondigde ramp. ‘Steeds zeldzamer wordt nieuwe excellente sociale architectuur als het door Hans van der Heijden ontworpen woningblok aan de Persoonshaven in Rotterdam.’

Wij weten het allemaal. Het komt door de verhuurdersheffing van Stef Blok uit 2013. Woningcorporaties werden gekortwiekt en waren niet in staat om productie te maken. Dat lijkt mij overigens niet alleen een kwantitatief probleem. Door de afslanking van de organisaties hebben veel corporaties slechts kleine ontwikkelafdelingen. De kracht van de corporaties, de directe lijnen tussen verhuur, beheer, onderhoud en planontwikkeling, is danig verzwakt. Veel corporaties zijn gedwongen om kant-en-klare projecten binnen projecten van commerciële ontwikkelaars over te kopen.

Bernard Hulsman maakt korte metten met de illusie dat er geen arbeiders meer zijn en dat de moderne zzp-er zijn eigen boontjes dopt op de vastgoedmarkt. Dat zijn geen ondernemers, maar onderbetaalde dagloners. Van de zogenaamde eigenbouw op betaalbare kavels is weinig terecht gekomen, zo beweert Hulsman.

Het is eervol dat hij de woningen aan de Persoonshaven in de lijn van H.P. Berlage, K.P.C. de Bazel, Aldo van Eijck en OMA plaatst. Hulsman roept op om de belasting op het verhuren van woningen te schrappen. Als dat gebeurt kunnen we weer gaan doen waar wij in Nederland goed in zijn: praten met de mensen waar onze woningen voor bedoeld zijn, puzzelen op woningplattegronden, gevels bedenken en het overeenkomen van prioriteiten in de budgetten. Het lijkt mij niet dat de creativiteit en het elan van de stadsvernieuwingsperiodeverdwenen zijn. Die kwaliteiten zijn opnieuw te activeren.

Ik doe mee.

Lees hier het artikel in NRC.